Met 8 collega’s 4 dagen naar de Franse Alpen op 12 tot en met 15 september.
De Alpe d’Huez, een legendarische berg die 27 keer het toneel vormde van de aankomst van de Tour de France. Maar niet op vrijdag 13 september.
Toen stonden wij voor de uitdaging om de 1068 hoogtemeters te overbruggen: 13,8 kilometer verdeeld over 21 haarspeldbochten. Met een gemiddeld stijgingspercentage van bijna 8%. Je kunt er nog zoveel over lezen, maar je weet pas hoe het voelt op het moment dat je er aan begint…
Komend vanuit het dorp Bourg d’Oisans zetten we onze kilometertellers op nul, schakelen we naar het lichtste verzet wensen elkaar succes, ‘ik zie je boven’ en beginnen we aan een klim die minimaal een uur gaat duren. Verstand op nul, blik op je voorwiel en trappen. Al vanaf de eerste bocht doet het pijn en bij iedere bocht neemt de pijn een beetje toe. Bocht 21, 20, de Nederlandse bocht. De namen van de winnaars op de borden langs de weg leiden een beetje af, maar het is afzien. We halen mensen in, die nog harder zitten te zwoegen dan wij. Blijven drinken, in iedere bocht en slok. Het enige moment dat drinken nog enigszins gaat, de bochten lijken iets minder steil dan de vlakke stukken. We fietsen Huez binnen ‘ville fleuri’ staat er op een bord. Oog voor bloemen en het pittoreske kerkje hebben we nauwelijks. Duwen, trekken, duwen, trekken, zeggen we tegen onszelf. En dan ineens een echt minder steil stuk, opschakelen lukt! Heel even adem halen, tintelende handen losschudden. Helaas van korte duur. De stukken erna vallen extra tegen. In de verte zijn de hotels en skiliften te zien van het dorp Alpe d’Huez. De gedachte dat we daar heen moeten, lijkt de weg nog steiler te maken. Minder steil wordt de weg iig niet meer, 3 km onder de top zelfs steiler dan alle kilometers ervoor. In de 2 laatste bochten staan fotografen, die ons enthousiast aanmoedigen om naar ze te lachen. Al rennend drukken ze ons een kaartje in de handen met daarop de site waar de foto’s te bekijken zijn. Het laatste stuk, de laatste bocht, de laatste loodzware kilometer… En dan eindelijk boven! Met Pascal als verdiende winnaar die voor het eerst in zijn leven deze berg heeft beklommen in een tijd van 1 uur en 9 Minuten.
Linda Koomen